Merel is 28 jaar en werkt sinds een paar jaar op de redactie van een bekend Nederlands tijdschrift. Sinds haar studietijd heeft zij last van terugkerende depressieve periodes. Zij heeft dit jarenlang verborgen gehouden, uit angst voor onbegrip en afwijzing. In dit artikel vertelt zij over de manier waarop zij anderen heeft verteld dat zij met depressieve klachten te maken heeft.

Volgens het Trimbos Instituut kampen in Nederland jaarlijks 797.000 mensen met depressieve klachten. Ik durf er eindelijk voor uit te komen dat ik er daar één van ben. Het is niet makkelijk om jezelf kwetsbaar op te stellen voor anderen, laat staan als het gaat om psychische klachten. Er is toch sprake van een bepaalde mate van schaamte en angst voor stigmatisering of afwijzing. Maar mijn omgeving in het donker laten, hielp mij ook niet. Ik had dan ook geen keuze: om mezelf te helpen, moest ik uitleggen aan anderen wat er met mij aan de hand was. Maar hoe pak je zoiets aan?

Ik heb het jarenlang verborgen gehouden

Jarenlang heb ik mijn depressieve klachten verborgen gehouden. Eigenlijk wisten alleen mijn ouders en broer er vanaf. Naar de buitenwereld toe zette ik een masker op. Als iemand aan me vroeg hoe het met mij ging, dan zei ik ‘prima’ en probeerde ik opgewekt over te komen. Vaker nog ging ik dit soort gesprekken uit de weg, omdat ik in werkelijkheid in slechte staat was. Maar ik wilde niet in huilen uitbarsten of anderen lastigvallen met mijn problemen.

Een dubbelleven leiden

Ik was bang dat ze zouden denken dat ik gek of raar was, zwak of zielig. Vaak voelde ik me ook niet voldoende op mijn gemak bij mensen om me kwetsbaar op te stellen. Daardoor isoleerde ik me en voelde ik me vaak eenzaam. Op die momenten dat het echt slecht met me ging, verzon ik dat ik griep had en gaf ik aan dat ik na een paar weken uitzieken vast wel weer op het werk zou verschijnen. Het voelde alsof ik met een geheim rondliep, een dubbelleven leidde en elk moment door de mand kon vallen. Het was duidelijk dat er wat moest veranderen.

Tijd voor verandering

Na mijn hbo-studie Journalistiek ging ik werken op de redactie van een bekend Nederlands tijdschrift. Daar leerde ik een collega kennen met wie het supergoed klikte. Tijdens de lunchpauze maakten we vaak een wandeling in het park. Soms dronken we na het werk een speciaalbiertje. Op een zonnige lentedag in het park kwam het hoge woord er uit: ik vertelde haar dat ik al langere tijd te maken had met depressieve klachten.

Meer lezen over depressie?

Lees alles over onze hulpvraag “Depressie” en kom alles te weten over de verschillende symptomen, oorzaken en gevolgen.

Een last van mijn schouders

Toen ik het eenmaal had gezegd, bleef ik even stil zodat de boodschap kon landen. Ik was voorbereid op een pijnlijke stilte, maar die kwam niet. Mijn collega reageerde lief en rustig en vroeg hoe het voor mij voelde om dit aan iemand te vertellen. Dat raakte me. Het was alsof er een last van me afviel. Terug op de redactie waren de meeste collega’s al naar huis. Mijn collega vroeg of ik ooit had overwogen om professionele hulp te zoeken. Ook wilde ze weten wat ze voor mij kon doen als het weer de verkeerde kant op zou gaan. We spraken af dat ik haar vanaf dat moment in vertrouwen zou nemen en zij dan stressvolle taken van me zou overnemen, zoals het geven van een presentatie. Ik had niet verwacht dat ze zo begripvol en betrokken zou reageren. Zouden anderen dit ook doen?

Het gesprek met mijn leidinggevende

Niet lang daarna heb ik het ook aangegeven bij mijn leidinggevende. Dat vond ik best spannend, maar ook zij reageerde heel begripvol. Ik was sprakeloos. We spraken af dat ik voorlopig een dag in de week thuis zou gaan werken en iedere dag een uur eerder naar huis zou gaan. Verder planden we een wekelijks gesprek in om te evalueren hoe het met me ging.

Samen een signaleringsplannetje maken

Het weekend daarop heb ik samen met mijn ouders en broer een signaleringsplannetje gemaakt. Hierin heb ik opgeschreven wat de eerste signalen zijn als het niet zo goed met mij gaat: wat merk ik dan zelf en wat kunnen anderen aan mij merken? Wat doe ik dan zelf en wat kunnen anderen doen? Hetzelfde heb ik gedaan voor wanneer het echt heel slecht met me gaat.

Daarnaast ging ik doordeweeks twee avonden bij mijn ouders eten. Ook bleef ik regelmatig een nachtje of weekendje logeren. Ik zorgde voor genoeg rust en ontspanning en maakte lange wandelingen. Zo ging het gelukkig al snel weer de goede kant met me op. Door het op tijd bespreekbaar te maken en bij te sturen, heb ik kunnen voorkomen dat mijn klachten verergerden.

Doorbreek de stilte!

Het hebben van depressieve klachten is erg belastend. Er niet over kunnen praten, geen steun of hulp kunnen vragen en het gevoel er helemaal alleen voor te staan, maakt het nog veel zwaarder. Als je niet praat over je klachten en er mee rond blijft lopen zonder er iets aan te doen, is de kans groot dat het alleen maar erger wordt. Het zou mooi zijn als mensen hier opener over worden. Ik ben blij dat ik zelf die stap heb gezet. Het heeft me veel opgeleverd. Dat gun ik jou ook.

Een warme groet,

Merel