Daphne kreeg op 25-jarige leeftijd te maken met een depressie die haar ruim anderhalf jaar gevangen heeft gehouden. In deze blog vertelt ze haar verhaal:

Jij bent echt ontzettend waardeloos!

Je bent echt een ongelooflijke nietsnut, wist je dat? Een ontzettend grote loser. Je kan niks, je bent niks en je gaat niks worden ook. Je wilde de wereld toch graag mooier maken? Wat doe je hier dan nog? Hup! Maak er maar een eind aan. Daar wordt de wereld zeker mooier van! Niemand die jou zal missen.

Als je depressief bent, heb je geen controle over je gedachten, maar hebben je gedachten controle over jou. Dagelijks hielden mijn eigen gedachten mij gevangen en deden ze hun best om mij niet te laten vergeten hoe waardeloos ik nou eigenlijk was. En dat lukte:

Ik weet dat ik dom ben.
Ik weet dat ik lelijk ben.
Ik weet dat ik waardeloos ben.
Ik weet dat ik walgelijk ben.
Ik weet dat ik onbelangrijk ben.
Daar hoeven jullie me niet steeds aan te herinneren.

Het maakte niet uit waar ik naartoe ging of hoe hard ik probeerde weg te rennen. Proberen te ontsnappen van iets wat in je hoofd zit, is haast een onmogelijke taak. Als een verstikkende, donkere schaduw achtervolgden die duistere gedachten mij overal. Ik wilde er zo graag over praten met anderen. Verdomme, ik wilde het uitschreeuwen! Maar het enige wat ik kon, was fluisteren dat het goed ging.

Zo vaak wanneer ik zei dat het wel goed met me ging, wilde ik dolgraag dat iemand me diep in mijn ogen zou aankijken, me stevig zou knuffelen en zou zeggen “ik weet dat het niet goed gaat met je, maar ik vang je wel.” Op de dagen dat ik in de spiegel durfde te kijken – en dat waren er maar enkele in die ellendig lange strijd die bijna anderhalf jaar duurde – rolde de tranen als watervallen over mijn wangen terwijl ik mezelf smeekte om vol te houden en sterk te blijven.

“Jij een depressie? Stel je toch niet zo aan! Je hebt een geweldige baan, een leuke relatie, veel vrienden. Waar zou jij in hemelsnaam depressief over moeten zijn? En trouwens, ben je daar niet een beetje te jong voor?” werd mij vaak gevraagd.

Zelfs ikzelf vroeg het me af. Waar haalde ik in hemelsnaam het lef vandaan om depressief te zijn? Wat was ik toch ongelooflijk ondankbaar voor alles wat ik had! Maar de realiteit is dat depressie iedereen te pakken kan krijgen, ongeacht leeftijd, geslacht, status, ras of geloof.

“Ja, maar ach, iedereen heeft wel eens last van somberheid. Je moet gewoon positief blijven denken! Leuke dingen doen enzo en misschien wat meer slapen. Dan gaat het vanzelf wel over.”

Maar depressie is niet alleen somberheid.
Het is ook een gevoel van leegte, van verdoofd zijn.
Het voelen van walging voor jezelf.
Een gevoel van schaamte,
van waardeloos te zijn.
Het hebben van enorme schuldgevoelens, angst en wanhoop.
Constant zo ontzettend moe zijn dat zelfs opstaan een te grote uitdaging is.
En soms ook het gevoel om maar een einde aan je leven te willen maken om geen last meer te zijn voor anderen.

Doodgaan is iets waar ook ik aan dacht. Meerdere keren was ik begonnen met het schrijven van een brief aan mijn familie:

Het spijt me dat ik niet de dochter ben die jullie wilden hebben.
Het spijt me dat ik zo’n slechte zus ben.
Het spijt me dat ik depressief ben
en jullie levens zo verpest.
Het spijt me dat ik zoveel huil en me veel verstop.
Het spijt me dat ik altijd zo moe ben en niet sociaal.
Het spijt me dat ik besta.
Het spijt me zo ongelooflijk veel.
Ik gun jullie beter.
Ik hou van jullie.

Maar eigenlijk wilde ik niet dood. Ik wilde juist ontsnappen uit die donkere put en leven. Maar hoe?

Alles weten over depressie?

Bekijk onze hulpvraag “depressie” en lees meer over de kenmerken, oorzaken, gevolgen en behandelmogelijkheden.

Eindelijk licht aan het einde van de tunnel

Niemand blijft graag depressief. Maar het inschakelen van hulp kan voor iemand met een depressie één van de grootste uitdagingen zijn om aan te gaan. Na een lange tijd maar steeds te hebben gedacht dat je het meest waardeloze hoopje sneuheid op aarde bent, moet je jezelf ervan proberen te overtuigen dat je het wél waard bent om er te zijn. Dat jij, net als iedereen, geluk verdient. Maar de kans op het winnen van de staatsloterij lijkt op dat moment door de ogen van iemand met een depressie realistischer.

Toch slaagde ik erin om die stap te zetten. Ik durfde erover te praten met anderen. Dat was ook nodig als ik uit die donkere put wilde komen. Ik was vroeger inderdaad ook iemand die de wereld mooier wilde maken en zag nu in dat ik daar een kans voor kreeg. Ik kon mijn steentje bijdragen juist dóór mijn depressie. Ik wilde een voorbeeld zijn dat depressie te verslaan is, dat je je er niet voor hoeft te schamen. Ik wilde dat mensen zoals ik beter begrepen zouden worden en meer steun zouden ontvangen. Ik had een nieuwe persoonlijke missie ontdekt en het gaf me energie!

Ik kwam uiteindelijk terecht bij een cognitief gedragstherapeut die mij in meerdere sessies begeleide in het anders leren denken. Zij gaf aan dat het zoeken naar hulp al een grote stap in de goede richting was. Het gaf namelijk aan dat ikzelf had besloten dat ik het waard ben om voor te gaan, een 180 graden ommezwaai van al die negatieve gedachten die mij zo lang in de ban hadden gehouden.

Mijn therapeut gaf me opdrachten mee om mijzelf te observeren: in wat voor situaties liep ik tegen mezelf aan? Wat voor situaties, gevoelens, gedachten en gedrag maakte ik mee? Door dit bij te houden in een dagboek, werd ik mij meer bewust van wat er gebeurde en kon ik ook gaan nadenken over oplossingen om uit mijn negatieve spiraal te stappen. Ik leerde uiteindelijk valkuilen te herkennen en omdat ik al had nagedacht over positiever denken en overige oplossingen, lukte het me steeds vaker en beter om uit die negatieve spiraal te stappen. Het kostte me veel moeite, omdat veranderingen aanbrengen in je eigen automatische reacties en gedachten simpelweg lang duurt. Zeker als je al jaren in dezelfde gewoonten bent vastgelopen.

Naast het volgen van cognitieve gedragstherapie werd mij aangeraden om ook lichamelijk actief te zijn. Hardlopen, zwemmen, wandelen, het maakte niet uit, zolang ik maar in beweging kwam. Uiteindelijk heeft yoga voor mij een grote rol gespeeld in mijn herstel en houd ik mij daar nog wekelijks graag mee bezig.

Tot slot

Mocht jij nu lijden aan een depressie, dan wil ik je dit graag meegeven: de meeste depressies zijn goed te behandelen. Hoe ongelooflijk rot je je nu ook voelt, geloof dat ook jij het dubbel en dwars waard bent om voor te gaan! Je bent niet waardeloos of onbelangrijk. Ja, ook jij verdient het om gelukkig te zijn! Wacht niet te lang met het zoeken van hulp, zoals ik dat heb gedaan. Het leven is daarvoor te kort! Ga ervoor, ook jij kunt jezelf hier doorheen slepen.

Voor degenen die geen ervaringsdeskundigen zijn op het gebied van depressie: hoe afgesloten iemand met een depressie ook kan overkomen, weet dat die persoon diep van binnen het uitschreeuwt om geholpen te worden. Neem hun teruggetrokkenheid niet persoonlijk en negeer ze alsjeblieft niet. Een dikke knuffel, een luisterend oor en laten weten dat je er voor die persoon bent, kunnen in de meeste gevallen een wereld van verschil maken voor een depressief persoon. Niemand houdt ervan om zich volledig alleen te voelen.

Heel veel sterkte en liefs,

Daphne