Op het schoolplein of online: pesten is nog altijd een groot probleem onder kinderen en pubers. Heel vervelend en verdrietig voor het kind, maar ook de ouders van een gepest kind lijden onder de pesterijen. Zo ook Marianne, moeder van Jules (9). Zij vertelt wat het pesten met haar doet. “Je voelt je zó machteloos. Je wil iets doen, maar kan heel weinig.”

Anders dan anders
“Jules is altijd anders geweest. Als kind zong hij de hele dag, ook op momenten dat het helemaal niet gepast was. Hij was altijd vrolijk. En heel speels. In zijn jongere jaren was dit geen probleem, maar naarmate Jules ouder werd, merkten we dat er anders op hem werd gereageerd. Mensen vonden hem niet meer die leuke, vrolijke jongen. Nu werd hij als irritant beschouwd. Ook door de kinderen in de buurt, en op school. Vanaf groep 3 zag ik hem veranderen van een opgewekt kereltje in een teruggetrokken jongen die niets meer durfde. Mijn moederhart brak.”

Geen feestjes, geen speelafspraakjes
“Het was voor mij en mijn man gelijk duidelijk: Jules wordt gepest. Hij heeft het in het begin niet met zoveel woorden gezegd, maar als moeder heb je daar gewoon een sensor voor. Ik merkte op het schoolplein ook wel dat hij niet gelijk op vriendjes afstormde. En zijn gezicht sprak boekdelen. Hij was nog zelden vrolijk, zong niet meer en had nergens zin in. Hij speelde af en toe met twee meisjes uit zijn klas; de jongens moesten allang niks meer van hem hebben. Heel pijnlijk, want hij werd daardoor ook niet uitgenodigd voor feestjes. Spelen op woensdagmiddag was er ook niet bij. Hij ging steevast met mij mee naar huis, terwijl zijn jongere zusje elke week wel ergens ging spelen.”

Een muur gebouwd
“Vlak voordat hij naar groep vier ging, kwam het hoge woord eruit. Wat bleek? Hij was al zeker twee jaar het doelwit van vele pesterijen. Twee jongetjes uit zijn klas waren ermee begonnen en de rest volgde. Zo werkt dat met kinderen. Wat me nog het meest is bijgebleven, is de kalmte waarmee Jules vertelde over de pesterijen. Hij vond het wel erg, maar kon er eigenlijk heel goed over praten. Alsof hij al een muur om zich heen had gebouwd. We hebben op hem ingepraat dat er vooral niks mis is met hem. En dat hij best van zich af mag bijten.”

Machteloos
“We zijn nu bijna drie jaar verder en Jules wordt nog steeds gepest. Als moeder doet me dat ontzettend pijn. Je voelt je zó machteloos. Je wil iets doen, maar kan eigenlijk heel weinig. Ik zou weleens op die pestkoppen af willen stappen en ze door elkaar willen schudden. Maar ik weet dat het niets oplevert. Jules’ juf weet van de pesterijen. In de klas wordt er wel gesproken over het onderwerp, maar op het schoolplein wordt Jules vervolgens weer genegeerd en buitengesloten. Op internetfora heb ik contact met moeders wier kind gepest wordt. Hier haal ik steun uit. Mijn hoop is gevestigd op de overgang naar de middelbare school. Ik heb voor Jules een school op het oog waarvan ik weet dat weinig ouders – vanwege de afstand – voor deze school kiezen. Voor Jules hoop ik dat de middelbare school een nieuwe start betekent. Nog even volhouden…”