Patricia (40) is alleenstaand en leeft samen met 2 katten. Al van jongs af aan voelt zij zich niet thuis in het lichaam waarmee ze geboren is. Zij heeft een zoon uit een eerder huwelijk met een vrouw en werkt als lerares op een basisschool. Zij zit nu in de laatste fase van de transitie van man naar vrouw en zal binnenkort geopereerd worden. In deze blog vertelt Patricia haar verhaal.
Ik voelde mij niet thuis in mijn eigen lichaam
Ik was geen gelukkig kind. Al zolang ik mij kan herinneren voel ik mij veel meer een meisje, terwijl ik in een jongenslichaam geboren ben. Ik zeurde al vroeg dat ik veel liever jurkjes wilde dragen dan broeken, maar mijn moeder wilde hier niets van weten. Rustige activiteiten en spelletjes hadden mijn voorkeur en ik speelde graag met meisjes. Ik vond het leuk om stiekem te experimenteren met make-up en hoge hakken te dragen van mijn moeder. Op school werd ik soms uitgescholden voor ‘homo’ omdat anderen vrouwelijke trekjes in mij zagen. Ik wist zelf ook wel dat ik geen typische jongensdingen deed zoals voetballen, maar het voelde ook niet als ‘homo-zijn’. Maar wat of wie was ik dan wel?
Psychische problemen
Jaren volgden die gekenmerkt werden door somberheid, angst en eenzaamheid. Ik voelde mij als puber vaak alleen en had het gevoel dat ik nergens bijhoorde. Ik voelde mij niet thuis in deze wereld en zag het leven soms echt niet meer zitten. Ik kwam soms wekenlang nauwelijks de deur uit en durfde mijn gevoelens met niemand te delen. Vaak verafschuwde ik mijn lichaam en dat gekke ding tussen mijn benen waar ik niks mee kon en eigenlijk ook niks mee wilde. Ook die lichaamsbeharing overal vond ik vreselijk. Ik fantaseerde over het hebben van een vrouwenlichaam met borsten en een vagina en het dragen van vrouwelijke en extravagante kleding. Het leek mij heerlijk om moeder te worden of met kinderen te werken en met ‘mevrouw’ aangesproken te worden.
Ik werd constant geconfronteerd met iemand die ik niet ben
Het heeft mij al die jaren zoveel energie gekost om te voldoen aan man zijn, precies wat mijn omgeving dacht dat ik was of verwachtte dat ik zou zijn. Ik heb het echt heel lang geprobeerd. Ik trouwde met een vrouw en samen kregen wij een zoon. Af en toe deelde ik met haar mijn gevoelens en verlangens om volledig als vrouw door het leven te gaan. Gelukkig was zij hierin begripvol. In het alledaagse leven buitenshuis bleef ik die façade ophouden, uit angst voor onbegrip, afwijzing en veroordeling. Mijn rol als kostwinner en vader leek mij goed af te gaan. Van binnen voelde ik mij ongelukkig, er klopte iets niet. Ik werd constant geconfronteerd met iemand die ik niet ben.
Eindelijk wist ik wat er aan de hand was
Toen ik rond mijn 25e voor het eerst hoorde over het bestaan van genderdysforie zorgde dat voor heel wat opluchting. Ik dacht ‘Dit is het! Eindelijk weet ik wat er aan de hand is!’ Toch accepteer je niet van de een op de andere dag dat je zo bent. Het kost heel veel tijd om erachter te komen en er vervolgens ook vrede mee te hebben. Je probeert jezelf te accepteren maar loopt er ondertussen steeds tegenaan dat anderen dan juist gaan oordelen.
Ik werd nageroepen, uitgescholden en aangestaard
Zo was ik altijd dol geweest op uitgaan en ik experimenteerde dan met het dragen van vrouwenkleding en make-up. Ik heb een aantal negatieve ervaringen opgedaan waarbij ik werd nageroepen en uitgescholden voor homo, meestal door een groepje macho-uitziende mannen. Op straat werd ik heel veel aangestaard. Dit zorgde ervoor dat ik meestal in het weekend maar liever thuis bleef, of ik zorgde ervoor dat ik samen met een aantal vrienden was. Alleen over straat gaan in het donker deed ik in in ieder geval nauwelijks nog na een avondje uit.
Diagnose genderdysforie
Toch won het verlangen om echt mezelf te worden het van de angst. In het uitgaanscircuit hoorde ik over de mogelijkheid van hormoonbehandeling. Mijn huisarts heeft mij doorverwezen naar het genderteam van het AMC in Amsterdam. Na een aantal gesprekken en een psychologisch onderzoek stelden zij de diagnose genderdysforie vast. Voor ik mocht starten met de hormoontherapie moest ik me eerst een jaar lang in het openbaar als Patricia gaan vertonen. Ik denk dat dit ook een test was om te onderzoeken of ik daarna nog steeds echt als vrouw verder wilde gaan. Dat betekende voor mij elke dag scheren, make-up en een pruik opdoen en de hakken aan. Het koste me dagelijks zo’n anderhalf uur.
Genderdysforie houdt in dat je een sterk gevoel van onvrede of walging ervaart, omdat je het gevoel hebt dat jouw biologische geslacht niet overeenkomt met jouw genderidentiteit. Je kunt daarbij de wens hebben om lichamelijke aanpassingen te maken, zoals bijvoorbeeld het verwijderen of juist krijgen van borsten. Wil je hier meer over lezen? Bekijk dan ons artikel ‘Genderdysfore: wat houdt het in?‘
Er veranderde veel in mijn leven
Vanaf dat moment veranderde er veel in mijn leven. De grootste moeilijkheid was het om uit de kast te komen en het leren omgaan met de vaak veroordelende reacties of rare blikken op straat. Mijn zoon wilde mij in deze periode niet zien. Hij schaamde zich voor mij en had het gevoel een vader te verliezen. Mijn huwelijk strandde helaas na 10 jaar en we besloten als vrienden verder te gaan. Op mijn werk werd er gelukkig positief gereageerd toen ik van meester naar juf veranderde. Ik heb me in deze periode aangesloten bij Transvisie, een belangenorganisatie die zich vooral richt op de zorg aan transgender mensen, volwassenen, jongeren en kinderen. Daar heb ik veel positieve en lieve mensen ontmoet en ik haal hier veel steun uit.
Hormoonbehandeling
Door de hormoonbehandeling kreeg ik last van bijwerkingen. Ik had zweetaanvallen, woedeuitbarstingen en mijn libido nam af. De euforie van de beginnende borstgroei was al snel weer verdwenen. Soms dacht ik ‘waar ben ik in hemelsnaam aan begonnen?!’ Maar dit was slechts het begin en ik zette door. Inmiddels slik ik 2 jaar hormonen en heb ik verschillende operaties gehad: een neuscorrectie, adamsappelcorrectie en een kin-kaak operatie. Mijn stemgeluid klinkt inmiddels al veel vrouwelijker. Ik heb heupen en een ronder gezicht gekregen en mijn huid voelt zachter aan. Nu is het wachten op de laatste stap: de vaginaplastiek. Ik kan niet wachten tot ik een telefoontje krijg dat ik aan de beurt ben voor de geslachtsveranderende operatie!
Psychologische begeleiding
Ik word goed in de gaten gehouden door mijn psycholoog van het AMC, die mij nog steeds begeleid in dit spannende proces. Ik hoop met mijn verhaal een taboe te doorbreken dat helaas nog steeds rust op genderdysforie. Ook hoop ik andere mensen met genderdysforie een hart onder de riem te kunnen steken, hoop te bieden en tot steun te zijn. Al heb je het nu zwaar, blijf geloven dat een leven in vrijheid waarin jij kunt en mag zijn wie je werkelijk bent ook voor jou is weggelegd!
Heel veel liefs,
Patricia
