Het was augustus en hoogzomer in Madrid. Dat betekent afzien iedere dag 40 graden en om 6 uur ’s ochtends koelt het pas af. Ik woonde alleen in het huis op Calle de Bailén op de vijfde verdieping. Het huis had een plat dak en geen airco, waardoor het binnen lang warm bleef. Ik sliep weinig, dacht erg veel en had weinig hechte mensen om me heen. Dat was een hele uitdaging. In deze blog vertel ik jullie over mijn afgelopen laatste maanden in Madrid.

Augustus
Het was zwaar in augustus. Ik was gesloopt door de hitte. Mijn werk hield me overeind, want ik had verantwoordelijkheden. Maar doordat ik zo weinig sliep, werd ik erg onzeker. Ik durfde vaak de deur niet uit. Toch pushte ik mezelf dagelijks om door te zetten. Dan deed ik even een oefening die ik bij Mentaal Beter geleerd had: ik zette ‘feel good’ muziek op en dacht aan momenten waarop ik veel zelfvertrouwen en kracht had. Dan kreeg ik nieuwe energie en durfde ik de deur uit. Door de hitte en het weinig slapen werd mijn leefpatroon anders. Sporten kon niet meer, ik had geen energie en het was te warm. Dat maakte mij nog meer onzeker en onrustig. Want in mijn hoofd zat nog altijd ‘Sanne als je niet veel sport, dan wordt je een dik, onzeker, lelijk en ander meisje’. Met deze gedachte stond ik dagelijks op. En dat maakt je nog meer somber. Ik woonde op dat moment alleen en daardoor ging ik nog meer denken. Ik had geen afleiding van anderen.

Hoe ik door deze maand heen kwam
Gelukkig had ik heel goed contact met Pedro. Hij had een druk leven en werkschema, maar dagelijks kon ik bij hem wel terecht. Hij gaf mij het vertrouwen dat ik geen ander persoon zou worden als ik een maand wat minder sportte en dat het mooier zou zijn als ik iets meer vet zou hebben. Daar moest ik dan maar op vertrouwen en ik probeerde mijn nieuwe ritme te accepteren. Ik schreef alles op. Dagelijks. Wat mijn gedachten waren over mezelf en daagde ze uit zoals ik dat geleerd had bij Mentaal Beter. Dit had ik nodig, want anders bleef ik maar denken, en te veel denken sloopt je. Pedro en het opschrijven van alles zijn van groot belang geweest om mij door deze maand heen te helpen.

Integreren
Daarnaast moest ik gaan integreren: onder de Spaanse mensen komen en alles oppakken wat maar kon. En dat is ongelofelijk lastig. Iedereen hier heeft namelijk zijn eigen leventje en om daartussen te komen zonder dat je de taal vloeiend spreekt, is een hele uitdaging. Maar ik had de motivatie en de kracht. Want ik was ondanks alle mindere dingen op dat moment, nog steeds het gelukkigst in Madrid.

Ik wist alleen niet waar te beginnen. Ik was angstiger geworden door de maand augustus, waarin ik mezelf was kwijtgeraakt. Pedro hielp me. Hij zei: “Ga naar de yogaschool hier in de buurt, zoek activiteiten die je helpen te integreren.” En dat ging ik doen. Ik was doodsbang om alles op de te pakken in het Spaans, maar ik wist dat ik het kon. Dus ik ging naar een kleine yogaschool in de buurt. Angsten had ik dagelijks, maar nadat mijn angsten overwonnen had, voelde ik me sterker dan ooit. Ik zag dat de mensen normaal deden en mij niet raar vonden. Dat gaf mij een bevestiging dat ik niet anders was dan voorheen en het kon.

Meer Spaans in mijn leven
Ik startte met van alles: yoga, ging op zoek naar mensen die met mij Spaans wilden praten, ontmoette een Colombiaanse vrouw (een beetje mijn Spaanse mama nu), maakte een plan voor mijn werk en een plan voor nog verdere integratie. Ik moest alles aanpakken en doen wat mogelijk was, hoe moeilijk dat ook was en hoeveel angsten ik ook dagelijks had. In september ging ik verhuizen, wat was ik daar blij mee. Ik ging in het huis van Pedro wonen. Hij woonde in een echt Spaans huis. Zodra ik daar zou gaan wonen, zou ik meer integreren. Daar werd alleen maar Spaans gesproken en met mijn Spaanssprekende huisgenoten zou ik sneller dingen ondernemen met meer Spaanse mensen. Dat gebeurde, met Pedro deed ik veel en ontmoette daardoor ook al zijn vrienden in Madrid. Zo kwam ik terecht in het Spaanse leven, dat was erg fijn.

Mezelf kwijtgeraakt
Maar daarnaast waren ook dit weer heftige maanden. Het leven in dit nieuwe huis is erg Spaans. Dat betekent een totaal ander levensritme: slapen om 3 uur ’s nachts, opstaan om 2 uur ’s middags. Ik raakte mezelf volledig kwijt; ik sportte amper, sliep opnieuw heel weinig en maakte me zorgen over alles. Ik werd onzeker en durfde weinig. Pedro zorgde ervoor dat ik me enigszins goed voelde om af en toe de deur uit te durven. Maar eigenlijk was ik mezelf helemaal kwijt. En dat maakte me verdrietig. Ik huilde veel en wist niet wat ik aan het doen was. Ik integreerde meer, maar raakte mezelf kwijt. Dagelijks was ik angstig voor alles. Toch bleef ik veel schrijven en als ik de kracht had ging ik sporten. Dit hielp mij enorm. Dat gaf mij altijd een beetje zelfvertrouwen; het analyseren van gedachten, praten over wat er in mijn hoofd omging met anderen en met goede muziek oude zelfverzekerde gedachten terughalen.

De heftige maand oktober
In de laatste weken van oktober stortte ik nog meer in. Mijn oma overleed en terwijl ik in Nederland was, overleed de Spaanse jongen door wie ik Madrid had leren kennen. Te veel emotionele gebeurtenissen, waardoor ik weinig tot geen energie had. Ik huilde veel, maar toch wilde ik doorzetten in Madrid. Want ondanks alles ben ik hier echt gelukkig. Het werd november en Pedro vertrok naar zijn grote avontuur in Australië. Opnieuw een afscheid. Een week lang wist ik niet hoe ik me ooit weer beter zou gaan voelen. Ik had de tijd nodig om alles te verwerken, maar tegelijk wilde ik door en de oude Sanne terugkrijgen. Ik had nu ook geen Pedro meer die mij af en toe dat kleine beetje zelfvertrouwen gaf. Ik moest hier alleen uitkomen. Ik bleef gedachten analyseren, proberen te denken dat ik niet een totaal ander persoon geworden was en dat ik mezelf de tijd moest geven om terug te komen bij de oude Sanne.

Terug bij de ‘oude’ Sanne
Met steun van Elseline (een Nederlandse vriendin die ook in Madrid woont) kwam ik langzaam weer terug bij mezelf. Ik schreef alles op wat ik dacht, analyseerde mijn dingen met haar en volgde mijn dagelijkse planning. En hoe angstig ik ook was, ik wilde door en ik ging opnieuw nieuwe activiteiten opzoeken. Ik ging starten met zingen in een lokaal koor. Ik heb nog nooit gezongen, haha. Maar ik wilde integreren en leuke mensen ontmoeten, dus ik ging. Het gaf me enorm veel energie. Langzaamaan kreeg ik mijn ritme terug. Ik pakte alles aan met werk, zorgde voor veel ‘Sanne’ momentjes (zoals mijn psycholoog altijd zei) en kreeg weer ritme in mijn leven. Ik had weer controle over mijn leven en alles verliep goed. Ik kreeg mijn zelfvertrouwen langzaam terug.

Het is nu november, bijna december en ik heb mezelf weer terug. Schrijven, analyseren van gedachten en mezelf zelfvertrouwen inspreken met muziek zijn nog steeds dagelijkse activiteiten die mij door mijn angsten heen helpen. Ik ben gelukkig, echt gelukkig. Ik heb veel energie en ben ongelofelijk veel ervaringen rijker. In mijn laatste blog laat ik jullie weten hoe het nu met mij gaat, wat mijn belangrijkste tips zijn en hoe de handvatten van Mentaal Beter mijn leven zo veel gemakkelijker hebben gemaakt.

Liefs, Sanne