Ineens zag mijn leven er heel anders uit: ik was op mezelf gaan wonen, had nieuwe mensen om me heen, probeerde Spaans onder de knie te krijgen door middel van taallessen, deed boodschappen in nieuwe supermarkten, ging hardlopen in nieuwe omgevingen etc. In deze blog neem ik jullie mee naar mijn nieuwe leven in Madrid en hoe ik met mijn angsten omging.

De eerste weken
De eerste weken in Madrid vlogen voorbij. Iedere dag was gevuld met veel nieuwe dingen. Inmiddels had ik al ongelofelijk veel angsten overwonnen en ging het op mezelf wonen met nieuwe onbekende mensen me goed af. Met mijn huisgenoten had ik het erg leuk. In eerste instantie wilde ik niet met andere Nederlanders samenwonen, want in Spanje wonen met Nederlandse mensen is eigenlijk niet in Spanje wonen, haha. Maar uiteindelijk was dat voor mij de perfecte start. Het was spannend en eng om met nieuwe mensen samen te wonen, maar daarnaast ook fijn. Deze mensen kenden mij nog niet en hadden nog geen mening over mij. Dat was voor mij ook een fijn idee. In dit eerste huis, op Calle de Bailén, heb ik ook één van mijn beste vriendinnen ontmoet: Jocea.

Vaste patronen

De eerste weken had ik last van veel angsten: ‘Ga ik dit volhouden?’, ‘Ik word vast een ander persoon’ etc. Vooral dat laatste was iets dat continu door mijn hoofd ging. Mijn sociale angst was minder aanwezig, maar ik leefde heel erg volgens mijn vaste routine. Dat was voor mij een houvast en dat was iets wat ik onder controle had. En als dingen goed gingen die ik onder controle had, dan was ik gelukkig. Nu ik terugkijk op deze tijd, was ik erg extreem: ik was te mager, sportte extreem veel (minstens 2 uur per dag) en at amper. Dit laatste kwam ook doordat ik door mijn lichamelijke klachten veel moest overgeven en kleine porties moest eten. Maar daarnaast deed ik weinig mijn best om veel kleine porties op een dag te eten (en dus een normaal gewicht te hebben). Dus voor mij waren deze lichamelijke klachten vooral een goed excuus als ik niet veel at en anderen erna vroegen. Ik was bang dat als ik niet meer dit patroon dagelijks zou volgen, dat ik dan een dik, lelijk, onzeker meisje zou worden. Mijn psycholoog zei ook vaak tegen mij: ”Probeer je patronen te doorbreken.” Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan.

Een ding was zeker en vooral doodeng: zodra ik in Madrid zou wonen, zou ik niet meer die patronen hebben zoals in Nederland. In de eerste weken was ik zo angstig dat ik een ander persoon zou worden. Dat Sanne zou veranderen als ze een ander leven zou leiden. Complete onzin natuurlijk, maar mijn hersenen dachten daar toch echt anders over. Na een tijdje had ik mijn nieuwe patroon gevonden in Madrid met een nieuw hardlooprondje, mijn eigen eten en andere sporten. Dit hield ik goed vol en dat gaf mij een fijn gevoel.

Mijn leven in Madrid
De maanden vlogen voorbij. Op mijn Spaanse school had ik het naar mijn zin. Met mijn lerares had ik inmiddels een goede band opgebouwd. Naast een lerares was zij ook een vertrouwenspersoon geworden aan wie ik hulp kon vragen. Jocea en ik werden erg hechte vriendinnen. In de maanden dat zij nog in Madrid was, deden we veel samen. We gingen naar feestjes, bezochten andere steden zoals Valencia, Salamanca etc. en genoten van het Spaanse leven. Het was fijn dat er iemand was met wie ik een korte tijd een hechte band mee opbouwde. Het was ook een veilig gevoel dat er iemand was op wie je terug kon vallen. Al helemaal voor mij met mijn angsten. Alles verliep goed. Ik leerde de taal, had mijn eigen ritme, had mijn werk, leerde Madrilenen kennen en deed veel sociale activiteiten met veel nieuwe mensen. Ik was erg gelukkig en blij dat ik dit allemaal bereikt had. Dit had ik in het verleden nooit durven dromen: dat ik gelukkig kon zijn en zou mogen wonen in een wereldstad als Madrid.

De zomer brak aan
Het werd zomer. Mijn huis op Calle de Bailén werd steeds leger. Alle mensen die daar woonden waren Erasmus studenten en gingen dus na hun semester weer terug naar hun eigen land. Maar ik bleef. Niet dat dat een probleem was, want ik was echt gelukkig in Madrid. Maar er stonden wel weer nieuwe uitdagingen op me te wachten. Ik moest meer gaan integreren. En integreren is erg moeilijk. Je moet alles aanpakken, openstaan voor alles en nergens bang voor zijn. In mijn eerste maanden in Madrid had ik gelukkig Pedro leren kennen, een Argentijnse jongen. Ik had dus tenminste één bekende die voorlopig in Madrid bleef en mij verder kon helpen.

In de volgende blog neem ik jullie mee naar mijn maanden in Madrid waar ik écht op mezelf was aangewezen. Integreren in Spanje. Zonder hechten mensen om je heen en vol met nieuwe activiteiten. En ook angsten. Ik raakte mezelf volledig kwijt, maar kwam daar ook weer bovenop.

Liefs, Sanne